چندی پیش مجموعه ای شامل دوازده قصه به نام جمع پریشان که خود حاوی پارادوکس paradox (تناقض نمای روانی است) با طرح روی جلد جالب و در خور تفکر، نوشته محمود نوروزی به دستم رسید و آن را در فرصتی مناسب بدون دغدغه خاطر خواندم.
ابتدا به نظرم رسید که اشخاص داستان به وجهی خاص به استقبال سرنوشتی محتوم می روند لیکن بعد از اندیشیدن دریافتم که تمام آن فراز و نشیبها، واقعیتهای تلخ و ناگوار زندگی است که نویسنده آنها را قالب قصه ریخته است.
نویسنده نکته ای را از رعایت قواعد دستور زبان فروگذار نکرده و همه را مرعی داشته چنانکه افعال وصفی در تمام نوشته های کتاب دیده نمی شود.
اگرچه تمام داستان های کتاب دارای زمینه و نتیجه ای منفی است ولی تمام آنها حقایق صرف زندگی به شمار می روند.
دوستی می گفت باید این قصه ها را خواند و اثر آن را در زندگی دید.
اما من می گویم باید آنها را خواند و اثر آن را چشید.
با تشکر
امان میرزایی
