هر گاه نتوانیم غم و اندوه‌مان را علنی کنیم آنرا پشتِ شادی‌های ظاهری و اغراق‌آمیز پنهان می‌کنیم. ما آنقدرها که به‌نظر می‌رسد، انسان‌های شاد و به دور از رنج و غم نیستیم بلکه غم‌هایمان را سرکوب می‌کنیم. زیر بارِ فشار ناشی از غم‌های سرکوب‌شده، تمایل شدیدی در ما به وجود می‌آید که مدام تکرار کنیم: “همه چیز مرتبه، اوضاع خیلی هم خوبه، مگه نه؟”