تلاشی برای ایجاد یک سبک نوشتاری هدفمند، پر از پیچ و خم، همچون طراحی یک هزارتو. کتابی مخصوص برای مخاطبانی مخصوص. “پرکاری بیهوده، گیجی بیهوده” نخستین کتاب نقاش-نویسنده‌ای جوان و پویاست. پری شاهیوندی سال‌هاست که قلم و قلمویش را در بوته‌ی خلاقیتی شگرف آزموده. خلاقیتی که ناشی از مطالعات حرفه‌ای او در زمینه‌ی داستان و تحصیلاتش در رشته‌های ادبیات و نقاشی است. در این کتاب با فضایی وهم‌آلود،سرد و تاحدودی گروتسک روبه‌روییم. فضایی که تنها با کلمه ساخته نشده بلکه انگاره‌هایی جادویی همراه با آدم‌های عجیب داستان‌ها در کشاکش خیل استعاره‌ها، دنیای مورد نظر نویسنده را به ما معرفی می‌کند.
مخاطب عام در تلاش برای درک مفاهیم داستان‌ها باید تن به سپیدخوانی، حتی در نام کاراکترها بدهد. چنان که “قدی” می‌تواند مخفف قدیس و “اشی” مخفف اشرف باشد. و باز این هر دو می‌توانند استعاره‌ای از انسان در مفهوم عام کلمه باشند. (اشرف مخلوقات ) اما در وضعیتی ناجور.
تفاوت وضعیت‌ها، تلاش‌ها و نتایج هر مخاطب می‌تواند به بینهایت خوانش‌های مختلف از هر داستان منجر شود. که هر کدام خالی از لطف و معنی نیست. چه بسا معنی شاهکار همین باشد. همین که اثری در هر وضعیت دارای معنی باشد. اما در کل مفاهیم جاری در سرتاسر مجموعه که همچون یک ریسمان نامرئی همه‌ی داستان‌ها را به هم مربوط می‌کند، به تصویر کشیدن منجلابی همگانی است که کمتر مخاطبی ممکن است به آن نرسد.
امیدهایی واهی، سراب، ترس و انحطاط . آن هم برای همه‌ی فرزندان آدم. چنانچه در داستان “پله‌ها را با حس پا بیا پایین” اسم یکی از شخصیت‌ها آدم است. و انگار این همان آدم است. و ما همه آدمیم. حتی آن جنازه که باید از پله‌ها پایینش بکشند، جنازه‌ای سنگین و وارفته. و انگار که قابیل هم با جنازه‌ای به دوشش همان آدم است.
در نتیجه تفاوت درک هرکس از موضع و دیدگاه خویشتن آن‌چنان است که حتی از دیدگاه عام و همه زمانی فلسفی هم می‌توان منجلاب را توصیف کرد و به وضعیتی همگانی برای همه‌ی جهان رسید.
از دیگر جنبه‌های خواندنی و قابل توجه اثر ترکیب زیبای کلمات در چینشی فلسفی است. که به زبانی خاص و منحصر به فرد منجر شده که تا حدودی می‌توان گفت همین زبان امضای نقاش – نویسنده در پای هر داستان است. زبانی که اگر داستان را با صدای خود نویسنده بشنوی دیگر نمی‌توانی با چشم‌های خودت آن را بخوانی. البته استفاده از علائم ویرایشی تا حدودی این زبان را برای خواننده روان می‌کند ،اما هیچ چیز به لطف شنیدن آن با صدای خود نویسنده نیست.
در این کتاب ده داستان با روایت‌هایی منسجم، زبانی محکم و تصاویری شگرف فارغ از زمان و مکانی خاص، سعی در بیان معانی فلسفی سنگینی دارند که انحطاط نوع بشر در همه‌ی زمان‌ها و مکان‌ها را به ذهن متبادر می‌کند .سردی ترسناک و مضحکی همچون تاولی در پا.
مریم هومان ـ معرفی کتاب
