امانوئل لویناسِ شهیر اعتقاد داشت فلاسفه وقتشان را بر سر مسائلی چون متافیزیک و معرفت‌شناسی‌ها تلف می‌کنند. او با این موضع‌گیری مشهود و واضح نسبت به کل تاریخ فلسفه که می‌تواند نقطه عزیمتی برای فلسفه سیاسی پساها باشد، هم چنین در تخالف با دیدگاه دکارتیِ «من می‌اندیشم، پس هستم» از نظریه دیگری دفاع می‌کند: «خویشتن خویش تنها از طریق شناخت و کشف دیگری ممکن است». آن‌طور که ریشارد کاپوشچینسکی در خوانش فلسفه سیاسی لویناس گفته است می‌توان دیدگاه او درباره «دیگری» را نقطه عطفی در تاریخ فلسفه معاصر در نظر گرفت. این مهم در عین حال می‌تواند به معنای تلاشی جدی در این عصر پسانیچه‌ای، برای خاتمه دادن به معضل گریبانگیر سیاست جهان یعنی اشکال مختلف قوم محوری و تراژدیِ «با دیگری» زیستن باشد.