معنویت و تمدن
درک و فهم ما از جهان- آنچه را که من معنویت می‎خوانم هدف تمدن را تعیین می‎کند و روش استفاده از وسایل جدید را که ترقی شگرف صنعت در اختیار ما گذارده است، معلوم می‎دارد.
بشر از گروه‎های خانوادگی به صورت قبیله و ایل و سپس به صورت ملت و بعد به شکل اتحاد ملل درآمده است. در تمام این مراحل نیازهای «بیولوژیکی» دو رشته اصول اخلاقی به وجود آورده است: یکی مربوط به روابط داخلی گروه‎ها و دیگری مربوط به روابط خارجی آنهاست. در داخل گروه‎ها اخلاق و حقوق، قتل و دزدی را منع می‎کند، اما در خارج از گروه‎ها از شدت این منع کاسته می‎شود.
نام‎آوری بسیاری از مردان مشهور در این است که دسته‎های بشر را به کشتار و چپاول همسایگان رهبری کرده‎اند. هنوز هم خاندان‎های اشرافی انگلستان مباهات می‎کنند که اجدادشان «نرمان»ها – در کشتار «ساکسون»ها از آنان استادتر بوده‎اند. اما امروز با پیشرفت صنعت، دیگر روابط کهنه با زندگی جدید سازگار نیست، و باید به دور افکنده شود.
از این پس همکاری و همدستی ملت‎ها بیش از رقابت و ستیز به سود همۀ آنان است. اما ستیز و رقابت همچنان باقی است. زیرا معنویات بشر پا به پای صنعت و فن پیشرفت نکرده است. به عبارت دیگر سیر «مهارت» و «مودت» هماهنگ نبوده است . . .
تاکنون «مردان کار» به دعوت اخلاق مبنی بر بشردوستی جواب مثبت نداده‎اند. اما اگر تا به امروز بشردوستی یک وظیفۀ اخلاقی بوده است از این پس شرط حتمی ادامۀ زندگی است و نکته اینجاست.
سقراط گمان می‎کرد که دانائی برای بشر کافی است. اما من می‎پندارم که این نظر درست نباشد و متأسفانه «دانا»ی شیطان‎صفت و شریر زیاد سراغ دارم. ولی معتقدم که اگر دانش برای انسان شده کافی نباشد، حتماً لازمۀ آن است.
در نظر یک طفل نوزاد جهان به اندازۀ میدان دیدش محدود است. او در چهارچوب «اینجا و اکنون» محصور است. به نسبتی که معلومات بشر افزایش می یابد حصارها عقب می‎رود. دانش حصار زمان مکان را درهم می‎شکند. اما این کافی نیست. باید خرد آدمی فضای اندیشه و قلمرو معنوی او را نیز – چون میدان دیدش – وسعت بخشد.
زندگی روزانه مارا هجوم رنجها و نگرانی ‎ها و فریب‎های گوناگون تیره کرده است. یک دم سر بر آریم و انصاف دهیم که در فضای بزرگ کیهانی اسیر چه دنیای کوچکی هستیم.
اگر بشر خرد و اندیشه‎اش را متناسب با فنون جدید بکار نیندازد هر اختراع تازه وسیله تازه‎ای خواهد شد برای تشدید شوربختی‎های او.